CHP değil, İmamoğlu değil Millet İttifakı değil; Ak Parti’nin her kazanışıyla büyüyen “sessiz tepki” kazandı. Kazandıkça oluşan kibre, rehavete, umursamazlığa, bencilliğe tepki olarak büyüyen “içsel isyan” kazandı. 17 yıllık iktidarın özellikle yedi-sekizinci yılından sonra “yolsuzluk-yoksulluk- yasakla mücadele” ilkesinden uzaklaşmaya“artık yeter” tahammülsüzlüğü kazandı. Bu millet cefakardır, fedakardır, içine atar, sabırlıdır. Tuttuğu
“Dramatik hezimet” bağıra bağıra geldi. İstanbul ve dolayısıyla Türkiye seçimini yaptı. ‘Ben dememiş miydim’ demiyorum, demeyi de hiç sevmiyorum. Ama sürekli uyardım, ikaz ettim bazen şiddetle dikkat çektim ve 'Hezimet göz göre göre geliyor' dedim. 20 Aralık 2018 tarihli ‘Lütfen tarihi tekerrür ettirmeyelim’ başlıklı yazımda; “Ülkesini, devletini ve Sayın
Çok çok önce, tersanede bir mühendisken tanımıştım. Zaman geçti, çok şey değişti, Türkiye nereden nereye geldi. Ama O değişmedi. Kendini geliştirdi, yetiştirdi ve bugünlere geldi. Ulaştırma Bakanı idi. Çağrı merkezi açılışı yapıyordu. İlk telefona da kendisi cevap verdi. Fakat telefonun diğer ucundaki vatandaşı bakan olduğuna bir türlü ikna edemeyen Binali
Açık oturumu izledim… Bilinen ve bu ana dek söylenenden farklı bir şey konuşulmadı. Arada cılız alevlenme olsa da; tansiyon pek yükselmedi. Binali Yıldırım kişisel tavrına uygun olarak yine sakin ve dingindi. Heyecan ve hırsının düşük görünmesini genel tavrı ve tarzıyla ilintilendirdim. Ama 17 yıldır iktidarda olmanın bagajı Yıldırım’da
Bayram’a giriyoruz… Bu son Bayram’ımız olabilir.Bir dahakine kim öle kim kala…Allah bilir. Kaç defa bayram yazıları paylaştım sizlerle. “Bir sel gibi akıp geçiyor zaman,İnsan da yolcudur, yürüyor durmadan.Dünyadan göç edip gizlenen insan,Hesap günü olan mahşeri bekler…” Hüznün sevincin, ümidin yeisin (ümitsizlik), kötümserliğin iyimserliğin içiçe olduğu bir halet-i ruhiyedeyim. 64 gün
